Sądek zgodził się od razu, złożył ukłon i podziękowanie, po czym na koniu ruszył wybrać miejsce na osadę. Zaczął rozglądać się po okolicy. Nagle zauważył łąkę, jakiej jeszcze nigdy nie widział. Patrzył zdumiony. Przez zielone trawy przebijały się niebieskie chabry. Gdzieniegdzie żółtym blaskiem raziły w oczy mlecze, a zielone koniczynki rozsiane były po całej łące. Dalej czerwone maki znaczyły granicę. Wśród tej różnorodności roślin latały kolorowe motyle i pracowite pszczoły.

Zachwycony Sądek chciał wbić w ziemie miecz , na znak brania jej w posiadanie. W tej chwili jednak zrzedła mu mina - miecz mimo że rycerz pchał go silnie, nie chciał wejść w glebę. Sądek zmarszczył brwi i ze zdumieniem patrzył na błyszczący w słońcu miecz. Jeszcze raz ponowił próbę, lecz w końcu zrezygnował. Odjeżdżając powiedział tylko:

Sądek wrócił, wziął miecz i pojechał dalej szukać ziemi. Objeżdżał wszystkie pola i łąki, jednak wszędzie było to samo - ziemia twarda jak kamień. Wreszcie zasmucony rycerz podjechał do najgorzej wyglądającej ziemi. Cała była zasypana kamieniami i sporo było tu groźnie wyglądających krzaków, na których sterczały i straszyły kolce. Zobojętniałym ruchem podniósł miecz, który bez oporu wbił się w ziemię. Teraz rycerz nie wiedział czy się cieszyć, czy smucić. Spojrzał na miecz i zapytał:

- I co mam zrobić?

W odpowiedzi usłyszał ten sam głos: "Usłuchaj mnie, zaufaj mi!"

- Spróbuję - krzyknął pełen radości Sadek.

Już wkrótce przekonał się, że miecz miał rację, gdyż piękne pola i łąki zwiędły i zniknęły, a wybrana ziemia wydała bogate plony. Tak powstała osada, która dzisiaj jest małą wsią - Sączowem.

Słońce zbliżało się ku zachodowi, gdy zmęczeni myśliwi zatrzymali się na nocleg w osadzie. Trofea były marne, kilka sztuk dzików i jeleni, lecz nie było tam niedźwiedzia. Sędzimir spędził noc w chacie sołtysa, który miał pod opieką piękną dziewicę - Dorotę. Rodzice jej umarli, a małą sierotą zaopiekowała się sołtysowa, kobieta mądra i szlachetna.

Sędzimir poznał Dorotę, gdy podawała z gospodynią wieczerzę. O jej przeszłości opowiedział mu sołtys, kiedy siedzieli pod lipą i spoglądali na księżyc. Dowiedział się również, że Dorota jest wnuczką przyjaciela jego dziadka Sądka.

Nastał ranek. Sędzimir wyszedł przed dom, by zobaczyć wschodzące słońce. Widok był cudowny. Wspaniałe wzgórza pokryte były zielonymi lasami. Gdzieniegdzie widać było małe polanki, a na nich po kilka domków. Jak ognista kula rozpromieniało lazurowe niebo. Po nim, za lekkim podmuchem wiatru sunęły białe chmurki. Piękno letniego poranka, przesycone wonią lasu i śpiewem ptaków przerwał tętent konia, na którym zbliżał się jeden z rycerzy Sędzimira. Z daleka już wołał:

W chwilę później wyruszyli. Podczas polowania Sedzimir wracał myślami do pięknej Dorotki. Idąc po tropach, ubili niedźwiedzia. Po tej wyprawie przywieźli dwa wspaniałe trofea; jedno z niedźwiedzia, a drugie z dzika, którego szable były ogromne i błyszczące.

W drodze do zagrody sołtysa Sędzimir postanowił iść po obiedzie do kościoła i podziękować za udane polowanie. Ale podczas zwiedzania osady nie widział ani jednego.

Sędzimir był zawiedziony. Pragnął poprosić pannę Dorotę o rękę, a ślub wziąć w Sondczowie. Jeszcze przed kolacją odbył rozmowę z sołtysem. Gospodarz z radością przyjął zlecenie na budowę kościoła. Fundatorem miał być Sędzimir. W następnych dniach zebrano całą sumę na wyposażenie kościoła. Znaczną część podarował rycerz. Wkrótce rozpoczęto budowę kościoła z drzewa modrzewiowego i dębowego. Fundamenty postawiono na jednej z polan wzgórza, nad którym w lecie wschodzi słońce. Po ukończeniu budowy rycerz podarował złoty krzyż, który stanął na ołtarzu. W niedługim czasie Dorota wyszła za Sędzimira. Ślub odbył się w Sondczowie, a młodzi państwo zamieszkali tam na stałe, do końca już razem oglądali wschód i zachód słońca w pięknej wsi Sączów.

W pewien piękny i słoneczny dzień wyruszył ze swoją świtą odwiedzić pana na zamku w Będzinie. Przedzierał się przez liczne bory, lasy i wody, ponieważ w tych czasach ziemia była jeszcze bardzo zalesiona, a przyroda bardzo piękna i dziewicza.

Król poczuł się spragniony i zmęczony trudami podróży i postanowił odpocząć. Wybrał na to miejsce ogromną polanę z bujną i soczysta trawą oraz licznymi źródełkami, w których sączyła się kryształowo czysta woda. Tutaj król odpoczął, posilił się i zaczerpnął wody ze źródełek. Miejsce to bardzo spodobało się królowi i postanowił je nazwać. Ponieważ nie wiedział jaką nadać nazwę, zapytał swoje dworki. Wtedy jedna z nich powiedziała:

I tym sposobem wybudowano pierwszy kościół w okolicy.